Liczne jeziora i rzeki zachęcają do czynnego wypoczynku

Zabory (Ziemia Zaborska, kasz. Zabòrë) – historyczna nazwa południowej części Kaszub.

Nazwa odnosi się do ziem położonych za borami (tucholskimi), patrząc z dawnych ośrodków władzy i administracji świeckiej i duchowej, (np. Gdańska). Historycznie ziemia zaborska obejmowała tereny starych parafii Brusy, Wiele i Czersk. Z czasem nazwa objęła także granicę parafii Swornegacie. Dzisiaj, w sensie etnograficznym, do Zaborów zalicza się także okolice Dziemian i Lipusza. Mieszkańców ziemi zaborskiej nazywa się Zaborakami lub Krebanami (spotykane także formy: Krubanie, Krëbanë, Krubacze).

W znanych dokumentach nazwa Ziemia Zaborska po raz pierwszy pojawia się w dokumencie wystawionym przez księcia Polski i Pomorza Władysława I Łokietka z dnia 24 czerwca 1299 w Gnieźnie. W dokumencie tym Władysław nadaje Nicolausowi Jankouicz z Kalisza (Wielkopolska), palatynowi kaliskiemu, prawo prowadzenia sądów w kasztelaniach Raciąż i Szczytno oraz palatynat in terra Zaborensi (terra Sabor, terra Zaborensis), czyli na Ziemi Zaborskiej.

Trasa zaklęta w kaszubskich łąkach, lasach i tradycji

Na trasie spływu kajakiem po ziemi zaborskiej natkniemy się na  wiele malowniczych miejsc. Warto wysiąść z kajaka i odetchnąć świeżym powietrzem oraz rozkoszować się zatopionymi w ciszy kaszubskich łąk i lasów zabytków architektury, przydrożnych bożych męk oraz ciekawej fauny i flory. 

Warto się zatrzymać w czasie spływu na chwilę i zwiedzić poniższe miejscowości czy osady. Naprawdę warto!